Tûtî-i mu'cize-gûyem ne desem lâf değil

“	Tûtî-i mu'cize-gûyem ne desem lâf değil Çerh ile söyleşemem âyînesi sâf değil Ehl-i dildir diyemem sînesi sâf olmayana Ehl-i dil birbirini bilmemek insâf değil Yine endîşe bilir kadr-i dürr-i güftârım Rûzigâr ise denî dehr ise sarrâf değil Girdi miftâh-ı der-i günc-i ma'ânî elime Âleme bezz-i gevher eylesem itlâf değil Levh-i mahfûz-ı suhandir dil-i pâk-i Nef'î Tab'-ı yârân gibi dükkânçe-i sahhâf değil	”

Günümüz Türkçesiyle;
1.beyit:Ben mucize söyleyen papağanım.Söyleyeceklerim laftan ibaret değildir. Ben çarh ile söylemesem(onu kale almam) çünkü içi fesat.İçi dışı bir değil

2.beyit: Maneviyat sahibidir diyemem gönlü pak olmayana.

           Asıl Maneviyat sahiplerinin birbirlerini bir görüşte tanımamaları insafa sığmaz.

3.beyit: Benim inci gibi sözlerimin kıymetini düşünen insanlar bilirler.

            Devir desen, şu gelip geçici dünya hayatı desen, arkasında bir şey bırakmaz.

4.beyit: Geçti ya elime bir kez güzel nutuk atma hazinesinin hayırlı anahtarı,

           Ayaktakımına değerli taşlar dikili dokumalar dağıtsam ziyan olmaz.

5. beyit: Sivrilikleri törpülenmiş saklı levhadır Nef'i'nin tertemiz lisanı,

             Sadık dostların tabiatında olduğu gibi, küçük sahhaf dükkanı gibi değil!